Κ |
ατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου, μου παρουσιάστηκε ένας όγκος στο κάτω δεξί μέρος του λαιμού, ο οποίος μεγάλωνε ταχύτατα. Ο γιατρός μου έλεγε να περιμένω πράγμα που επιδείνωσε την κατάσταση. Εκείνες τις μέρες τρέχαμε από γιατρούς σε γιατρούς. Όλοι μου λέγανε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό και κάτι κακό. Σε κανέναν δεν πήγε τότε στο μυαλό. Έπρεπε, βέβαια, να κάνω εξετάσεις, αλλά λόγο της εγκυμοσύνης εγώ δεν έκανα και το άφηνα. Δεν έπρεπε, όμως, όπως φάνηκε στην πορεία. Άρχιζα να έχω προβλήματα με τον όγκο αυτό. Με δυσκόλευε στην αναπνοή, στο φαγητό και στον ύπνο. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία να το ψάξουμε. Εμένα, βέβαια, από την πρώτη στιγμή που το είδα στον καθρέφτη και το έπιασα δεν μου άρεσε καθόλου και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πολύ. Ο όγκος μεγάλωσε υπερβολικά, είχε φτάσει τα 13,5 cm. και εκεί ήταν που έπρεπε να κάνω κάποια εξέταση για να δούμε τι γίνεται. Έκανα τελικά, σε ένα κέντρο ειδικευμένο σε αυτές τις εξετάσεις μία μαγνητική στο λαιμό. Δεν επηρέαζε βέβαια το βρέφος, αλλά για καλό και για κακό ο γιατρός μου πρότεινε να περάσει ένα διάστημα, να κλείσω τους τρεις πρώτους μήνες, που γίνεται η οργανογένεση του παιδιού και μετά να πάω να κάνω την εξέταση, όπως και έγινε. Τα αποτελέσματα, όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήταν καλά. Έδειξαν μεγάλο όγκο, που εκτεινόταν από τον αυχένα μέχρι κάτω το θώρακα. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο ο λαιμός και τα 13,5 αυτά εκατοστά, αλλά υπήρχε και εσωτερικός όγκος χειρότερος ακόμα. Επίσης, έπιανε όλα τα νεύρα του δεξιού μου χεριού, πράγμα που μου δημιούργησε ακόμη ένα σοβαρό πρόβλημα με τρομερούς πόνους στο χέρι και στον ώμο.
Στις 4 Οκτωβρίου το απόγευμα πήγαμε σ’ έναν γιατρό, που μας είχε συστήσει ο γυναικολόγος, ο όποίος ήτανε αγγειοχειρουργός (ο κ. Ματσάγγας). Με εξέτασε, είδε και τη μαγνητική που είχα βγάλει και μας είπε κατηγορηματικά και ευθέως ότι αν περιμένω να γεννήσω θα πεθάνω κι εγώ και το παιδί υπό αυτές τις συνθήκες. Μου είπε ,όσο σκληρό και να είναι, να κάνω διακοπή της εγκυμοσύνης μήπως τουλάχιστον σωθώ εγώ, γιατί ο όγκος αυτός είναι τεράστιος και κοντεύει να με πνίξει. Όταν τον ρώτησα πόσο καιρό έχω ζωή ακόμη, μου είπε ότι έχω κάποια εικοσιτετράωρα και ότι έπρεπε να δράσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, όσο επικίνδυνα και αν είναι όλα πλέον. Μας είπε ότι αυτός ο όγκος δε βγαίνει με τίποτα χειρουργικά στην παρούσα φάση, γιατί θα πρέπει να γίνει εγχείρηση και να ανοίξουμε το στέρνο (τύπου ανοιχτής καρδιάς), έχοντας μια τεράστια μάζα πιασμένη με νεύρα ,αγγεία και αρτηρίες συν την εγκυμοσύνη, με αποτέλεσμα τέτοιες επεμβάσεις να μη γίνονται ούτε στο Huston με επιτυχία. Μας είπε 80% αν γινόταν κάτι τέτοιο θα ήταν η πιθανότητα θνησιμότητας και ένα 20% να μείνω φυτό. Έτσι πήραμε την απόφαση μέσα σε ένα βράδυ να κινήσουμε ενέργειες για τη διακοπή της εγκυμοσύνης, αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνουμε, και να ναι καλά ο γιατρός που μας διαφώτισε πλήρως πράγμα που δεν κάνανε οι άλλοι γιατροί. Με το που γυρίσαμε από το γιατρό εκείνο το απόγευμα πήγαμε όπως ήμασταν στον τάφο του Αϊ Γιώργη στο παρεκκλήσι του Μητροπολιτικού Ναού των Ιωαννίνων! Εκεί προσευχηθήκαμε κι οι δυο μας τόσο έντονα που λίγες φορές το κάναμε στη ζωή μας… Κλαίγαμε, κλαίγαμε φανερά χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας δούνε… κλαίγαμε και παρακαλάγαμε τον Θεό και τον Άγιο Γεώργιο να κάνουν κάτι… Σε μια στιγμή που είχα μείνει μόνη μου στο παρεκκλήσι και ο άντρας μου (Ανδρέας) είχε βγει έξω, έπεσα πάνω στον τάφο του Αϊ Γιώργη μου και του ¨φώναζα¨ για βοήθεια. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα που έδειχνε ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση, άκουσα πολύ καθαρά ένα κρότο από το σημείο που είναι το εξομολογητήριο, σαν κάποιος να έριξε κάτι κάτω. Βέβαια, δεν ήταν κανένας σε εκείνο το σημείο αλλά και γενικά στο παρεκκλήσι εκείνη την ώρα. Μάλιστα πήγα να δω και δεν υπήρχε τίποτα και κανείς…! Πίστεψα, λοιπόν, ότι ο Άγιος με πληροφόρησε με αυτόν τον τρόπο ότι όλα θα πάνε καλά! Μετά τον τάφο του Αγίου, που φύγαμε κλαίγοντας και με ανάμεικτα συναισθήματα, πήγαμε σε γνωστό μας γυναικείο μοναστήρι (Καστρίτσα) και μιλώντας με τις αδερφές ηρεμήσαμε αρκετά! Συμβουλευθήκαμε τον πνευματικό μας και άλλους ιερείς και με την ευλογία τους πήραμε την απόφαση.
Στις 5 Οκτωβρίου μπήκα στο νοσοκομείο, στη μαιευτική κλινική για να γίνει η αποβολή. Μου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και την ίδια μέρα το απόγευμα με επισκέφθηκε και γνωστός μας ιερέας, που έστειλαν οι αδελφές από το μοναστήρι της Καστρίτσας, να με εξομολογήσει και να με κοινωνήσει μιας και οι επεμβάσεις από εδώ και πέρα θα ήταν επικίνδυνες για την υγεία μου.
Την επόμενη μέρα 6 Οκτωβρίου με πήγαν στην γυναικολογική κλινική και την ίδια μέρα μου έβαλαν φάρμακο ενδοκολπικά, ούτως ώστε να αποβάλλω. Θα χρειαζόταν όμως πολλές ώρες (ίσως και 24 ώρα) για να γίνει αυτό απ΄ ότι μου είπε ο γιατρός μου. Με συμβούλεψε να χαλαρώσω και να ηρεμήσω. Όμως εγώ ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση με πολύ μεγάλη αγωνία και με πόνους φυσικά ισχυρούς στο χέρι μου. Δεν έπρεπε να περάσουν πολλές ώρες, γιατί η κατάσταση με τον όγκο στο λαιμό χειροτέρευε….Κατά της 9 το βραδάκι εκεί που περπάταγα με τη μητέρα μου στο διάδρομο του νοσοκομείου ξαφνικά κατάλαβα κάτι δυνατό να συμβαίνει μέσα μου και με ορμή έσπασαν τα νερά…φοβήθηκα τόσο και ξαφνιάστηκα που φώναξα και ήρθαν οι νοσηλεύτριες και με καθησύχασαν. Μου είπαν ότι δεν είναι τίποτα και να μην φοβάμαι. Στη συνέχεια, άρχισα να βλέπω και αίμα και κατάλαβα ότι ο Θεός με λυπήθηκε και η ώρα του χειρουργείου έφτανε πολύ σύντομα. Πήρα τηλέφωνο τον σύζυγό μου (ο οποίος γύρναγε από κάποιο ταξίδι) και του έλεγα ότι με προλαβαίνει δε με προλαβαίνει για το χειρουργείο…Στο μεταξύ μου είπαν κάποιες γυναίκες (προφανώς ειδικευόμενες) γυναικολόγοι να πάω να με δουν για να ενημερώσουν τους γιατρούς. Πάνε να με εξετάσουν και να δουν την κατάσταση του τραχήλου και πονούσα αβάσταχτα, μέχρι που έκλαιγα από τον πόνο και τον φόβο ταυτόχρονα…Με τα πολλά κατάφεραν και είδαν ότι η κατάστασή μου ήταν για χειρουργείο… ενημέρωσαν αμέσως το γιατρό μου τον κ. Στέφο και μου είπαν να ετοιμαστώ για να μπω χειρουργείο και μου δώσανε να φορέσω μια ειδική πράσινη μπλούζα.
Πήγαμε μέχρι την είσοδο του χειρουργείου μαζί με τους δικούς μου (Τον Ανδρέα και τη μητέρα μου), τους χαιρέτησα κι εκείνοι το ίδιο και μπήκαμε σε ένα μακρύ διάδρομο, που μου άλλαξε κρεβάτι ο τραυματιοφορέας και με οδήγησε στο χειρουργικό θάλαμο. Εκεί με βάλανε στο χειρουργικό τραπέζι και σαν χαμένη κοίταζα γύρω τους ειδικευόμενους γιατρούς και τους νοσοκόμους…Σκέφτηκα να κάνω για μια ακόμη φορά την προσευχή μου και να ζητήσω μόνο να ζήσω… η περίπτωσή μου ήταν πολύ δύσκολη. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να γίνει κάτι και να έσπαγε ο μεγάλος όγκος που είχα στο λαιμό και να πέθαινα από εσωτερική αιμορραγία. Σε λίγο ήρθε κι ο γιατρός μου. Μόλις τον είδα βούρκωσα, τον έπιασα απ΄ το χέρι λες και ζητούσα κάποια βοήθεια κι από εκείνον, λες και του έλεγα κάντε ότι περνάει απ΄ το χέρι σας… Σε λιγάκι είδα και τον άλλο γιατρό μου (κ. Παπαδόπουλο – αναισθησιολόγο) και τι χαρά έκανα που δεν λέγεται με λόγια. Τώρα ήξερα ότι οι γιατροί μου ήταν κοντά μου και θα έκαναν τα πάντα ανθρωπίνως για να ζήσω. Ρώτησα τον γυναικολόγο μου αν πειράζει να έχω στο χέρι ένα κομποσχοινάκι από το Άγιον Όρος και μου είπε όχι κανένα πρόβλημα, να το φοράς! Τον ευχαρίστησα και ενώ με συνέδεαν με τα μηχανήματα έκανα μυστικά την προσευχή μου και είπα στον Κύριό μας Ιησού Χριστό να με αφήσει να ζήσω κάποιον καιρό ακόμη όχι μόνο για μένα, που είχα και έχω πολλές αμαρτίες, αλλά και για τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτοί αν με χάνανε οι μεν γονείς μου θα με ακολουθούσαν στον τάφο, ο σύζυγός μου δε, αν δεν χανόταν σίγουρα θα κατέληγε στο ψυχιατρείο. Αφού, λοιπόν έκανα την προσευχή μου, οι γιατροί ήδη είχαν ξεκινήσει να με ετοιμάζουν για την επέμβαση. Μου έβαλε μια μάσκα με οξυγόνο ο αναισθησιολόγος και μάλιστα χαριεντιζόμενος μου λέει αυτό είναι αέρας απ΄ το Μέτσοβο για να μη φοβάμαι, γιατί άκουγα κι εγώ η ίδια την καρδιά μου στα μηχανήματα και πήγαινε πάρα πολύ γρήγορα. Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν πάρα πολύ! Μετά από λίγο ρώτησε ο αναισθησιολόγος τον γυναικολόγο αν είμαστε έτοιμοι να μου βάλει φάρμακο να υπνωθώ και εκείνος απαντά ναι. Κι έτσι ξεκινήσαμε… Μου έβαλε φάρμακο και το κατάλαβα, γιατί είχε μια άσχημη οσμή. Από κει και μετά δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο κατάλαβα όταν ξύπνησα ότι κατά πρώτον είμαι ζωντανή και όλα πήγαν καλά και κατά δεύτερον ότι πονάω χαμηλά. Σε λίγο ήρθε ο γιατρός μου και με χαμόγελο μου λέει ότι το παιδί ήταν άρρωστο και ούτως ή άλλως θα έπεφτε και μόνο του μετά από καμιά βδομάδα, αλλά εμείς φυσικά δεν είχαμε τόσο χρόνο στη διάθεσή μας. Με πήγαν, λοιπόν, στο δωμάτιό μου και συνάντησα πάλι τους δικούς μου. Όλο το βράδυ το πέρασα ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι και με έντονους πόνους λόγω της επέμβασης. Την επόμενη ημέρα ήρθε και με είδε ο γιατρός μου, μου έκανε τα απαραίτητα και μου επέτρεψε να σηκωθώ και να πάω στο μπάνιο. Το χέρι μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και δεν μπορούσα πλέον σχεδόν να το κινήσω.
Την επόμενη ημέρα βγήκα από το νοσοκομείο και πήγαμε στο σπίτι. Στο θέμα το γυναικολογικό όλα ήταν εντάξει, αλλά η κατάσταση του λαιμού και του όγκου χειροτέρευε, καθώς και οι πόνοι γινόταν φριχτοί και αβάσταχτοι. Το επόμενο βράδυ ήταν από τα χειρότερα της ζωής μου. Ο όγκος μεγάλωνε με ταχύτατους ρυθμούς μέσα μου με αποτέλεσμα να πιάνει συνεχώς περισσότερα αγγεία και νεύρα από τον αυχένα, τον θώρακα και το δεξί μου χέρι. Την ημέρα δεν άντεχα και το βράδυ ούρλιαζα σαν το σκυλί απ΄ τους πόνους… Μας άκουγε όλο το τετράγωνο… υποφέραμε όλοι… ήταν πολύ σκληρό. Δεν μπορούσα ούτε να φάω πλέον και τελευταία μου είχε δημιουργήσει κι άλλο πρόβλημα. Μούδιαζε το κάτω χείλος μου και το σαγόνι ανά μία ώρα περίπου. Ήταν πραγματικό βασανιστήριο! Καταλάβαινα ότι αυτό δεν θα ήταν εύκολο να αντιμετωπιστεί… αχ πόσο φοβόμουν τότε! Έκανα συνέχεια προσευχή και ειδικά στην Παναγία μας! Φώναζα στην Μάνα μας για βοήθεια! Φώναζα, ούρλιαζα απ΄ τους πόνους συνέχεια! Παρακάλαγα να με αφήσουν αυτοί οι πόνοι έστω και για πέντε λεπτά. Αχ Θεέ μου! Μόνο ο Κύριος μου έδινε δύναμη να αντέξω τότε! Σάββατο βράδυ οι πόνοι γινόταν όλο και πιο αφόρητοι, δεν μπορούσα πλέον να τους αντέξω και ούτε φάρμακα, ούτε παυσίπονα δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Οπότε τρέξαμε στο εφημερεύων νοσοκομείο ‘‘Χατζηκώστα’’ μαζί με την μητέρα μου και το σύζυγό μου. Στη διαδρομή ούρλιαζα από τον πόνο και κρατούσα το χέρι μου χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο ζητήσαμε επειγόντως μια παυσίπονη ένεση και κάποιον ιατρό να με δει. Ήρθε ένας ιατρός, μου έκανε παυσίπονη και ηρέμησα για κανένα δίωρο χωρίς βέβαια να περάσει τελείως ο πόνος. Μετά όμως ξεκίνησε πάλι να με παιδεύει και να φουντώνει. Χρειαζόμουν πάλι ένεση, πράγμα που δυσκόλεψε τους ιατρούς, γιατί έπρεπε να γίνεται κάθε έξι ώρες. Μου έκαναν κι άλλη ένεση τελικά και ηρέμησα λίγο. Εκείνο το βράδυ ήταν από τα χειρότερά μου… δεν κοιμήθηκα καθόλου, ούτε βέβαια ο Ανδρέας και η μητέρα μου. πόναγα, πόναγα υπερβολικά… τι θα γινόταν δεν γνώριζα. Αυτό που ήξερα ήταν ότι πόναγα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνο στο Θεό ήλπιζα να με βοηθήσει. Όταν χάραξε και ήταν μέρα πλέον πήγαμε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Εκεί μας είπαν να πάμε στα επείγοντα και να με δουν οι γιατροί εκεί. Ήταν ημέρα Κυριακή και στα επείγοντα γινόταν χαμός. Περιμέναμε ώρες... κι έρχονταν συνέχεια γιατροί και άλλοι γιατροί και με έβλεπαν. Έβλεπαν το λαιμό και το χέρι μου και δεν ήξεραν τι ήταν και πως αντιμετωπίζεται. Με τρυπούσαν συνέχεια για να μου κάνουν εξετάσεις και για να μου βάλουν φλεβοκαθετήρες που χρειαζόταν για να κάνω αξονική και για να γίνει ταυτόχρονα και εισαγωγή στο νοσοκομείο. Δεν ήξεραν βέβαια οι γιατροί σε ποια κλινική να με βάλουν. Ενημέρωσαν και το γυναικολόγο μου και τελικά αποφάσισαν να με πάνε στην χειρουργική. Με πήγαν με καροτσάκι, αν και μπορούσα να περπατήσω άνετα. Ο θάλαμος που βρέθηκα είχε άλλους 5 ασθενείς και με μένα 6. Πέρασε η Κυριακή και η Δευτέρα με φοβερούς πόνους. Την Τρίτη ήρθαν οι γιατροί και με είδαν. Η κατάστασή μου χειροτέρευε… οι γιατροί ενημέρωναν τους δικούς μου και τους έλεγαν ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ πιθανότητα να ζήσει «κρίμα και είναι νέα κοπέλα», βέβαια, κανείς δεν μου το έλεγε. Δεν χρειαζόταν όμως και μεγάλη φιλοσοφία, η υγεία μου ήταν χειρότερα από ποτέ. Ξεκίνησαν λοιπόν οι εξετάσεις και οι εξετάσεις των εξετάσεων, που όμως δεν οδηγούσαν πουθενά. Δίπλα σε μας είχε τον άντρα της μία κυρία που για μένα έγινε ένας δεύτερος Σίμωνας Κυριναίος! Ήταν η κυρία Χρυσούλα, η οποία μου στάθηκε πάρα πολύ και με βοήθησε πάρα πολύ με τις προσευχές της! Γνωριστήκαμε γιατί καταγόταν κι εκείνη απ΄ το Αιτωλικό, όπως και ο Ανδρέας. Όταν, λοιπόν, βρισκόταν στο διάδρομο ο αδερφός του Ανδρέα τη γνώρισε και της είπε για μένα. Έτσι ήρθε να με δει και από τότε την έχω στην καρδιά μου! Ερχόταν δύο και τρεις φορές τη μέρα να με δει και να μάθει για την εξέλιξη της υγείας μου. Την ευχαριστώ πραγματικά για όλα!!!
Επειδή, λοιπόν, δεν βρίσκανε τι έχω για να το καταπολεμήσουμε μου έκαναν μια μέρα κυτταρολογική εξέταση στο λαιμό με σύριγγα. Τραβήξανε την πρώτη φορά αλλά μαζί με το υγρό βγήκε και αίμα. Τη δεύτερη φορά πετάχτηκε κατ΄ ευθείαν αίμα και το κλείσανε αμέσως φοβούμενοι την ατάσχετη αιμορραγία. Υπήρχαν πολλοί φόβοι τότε, από το να κλείσει τελείως η τραχεία μου και να μην μπορώ να πάρω ανάσα και να πνιγώ, μέχρι και να σπάσει όλος ο όγκος εσωτερικά και να πεθάνω από εσωτερική αιμορραγία. Εγώ βέβαια λόγο του τεράστιου πόνου στο χέρι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο. Η κυρία Χρυσούλα έκανε πολλές και συνεχείς προσευχές για μένα. Και όσους μοναχούς ήξερε τους έπαιρνε τηλέφωνο και τους έλεγε για μένα, ούτως ώστε να προσευχηθούν κι εκείνοι. Από αυτή βέβαια τη μικρή βιοψία που μου κάνανε δεν έβγαλαν κανένα συμπέρασμα οι γιατροί για το τι ακριβώς είναι αυτό που έχω, οπότε την επόμενη μέρα με πήραν το πρωί για το άλλο νοσοκομείο, λόγω έλλειψης ιατρικού υλικού. Έπρεπε να βγάλω αξονική και θα έβλεπαν τι θα γινόταν. Πράγματι πήγα μαζί με τη μητέρα μου και έναν συνοδό γιατρό με ασθενοφόρο (κινητή μονάδα) στο νοσοκομείο «Χατζηκώστα» για την αξονική. Εκεί με περάσανε αμέσως ως υπέρ επείγον περιστατικό και έκανα την εξέταση. Είχα επίσης ένα μεγάλο άγχος με την εξέταση μην με πειράξει το φάρμακο, γιατί δεν είχα ξανακάνει. Όμως δόξα τω Θεώ όλα πήγαν πολύ καλά! Μετά από καμιά ώρα πήγε ο Ανδρέας και πήρε τα αποτελέσματα. Έδειξε βέβαια ότι πρόκειται για καρκίνο και μάλιστα πολύ επιθετικής μορφής, αλλά δεν μπορούσε να δείξει για τι είδους καρκίνο επρόκειτο. Απ΄ ότι έμαθα κατόπιν υπάρχουν τριών ειδών όγκοι, τα καρκινώματα, τα λεμφώματα και τα λιπώματα.Όπως φάνηκε στο τέλος εγώ είχα λέμφωμα non hodgkin.Έτσι, λοιπόν, οι γιατροί δεν μπορούσαν να δουν από την αξονική ποιο από τα τρία είδη είχα. Έτσι έπρεπε αναπόφευκτα να προβούμε σε κανονική βιοψία. Αυτό βέβαια ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε καθόλου κι έτσι οι γιατροί στη χειρουργική μου το ανακοίνωσαν το ίδιο βράδυ. Εμένα, βέβαια, με έπιασε πανικός και φοβία μεγάλη για την επέμβαση αυτή, γιατί γνώριζα την επικινδυνότητα της κατάστασης και δεν ήθελα να γίνει έτσι γρήγορα, χωρίς καμία ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία. Βέβαια, ήρθε ο ίδιος ο γιατρός που θα με χειρουργούσε και μου είπε, ότι είναι για το καλό μου και ότι δε γίνεται να περιμένουμε καθόλου. Αυτό βέβαια το καταλάβαινα κι εγώ απλά φοβόμουνα πάρα πολύ και ήθελα να κερδίσω με κάθε τρόπο χρόνο, μα δε γινόταν. Έπρεπε να γίνει η επέμβαση εκείνη τη νύχτα. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και είπα το ναι, και επειδή δεν μπορούσα να γράψω, γιατί το χέρι μου ήταν πλέον εντελώς νεκρό και πρησμένο, υπέγραψε για μένα ο Ανδρέας. Χαιρέτησα, λοιπόν, τους δικούς μου και μπήκαμε στο χειρουργείο. Με μεγάλο φόβο και αγωνία για το αν θα έβγαινα ζωντανή, αρχίσανε να μου βάζουνε φάρμακα για να πέσω σε μέθη και να μην καταλαβαίνω. Προσευχόμουνα όσο μπορούσα πριν κοιμηθώ και ήλπιζα στο Θεό! Όταν ξύπνησα, αν και χαμένη δεν πολύ καταλάβαινα, είδα ένα πράσινο σεντόνι στο πρόσωπό μου και στο λαιμό καταλάβαινα τσιμπήματα και τον αναισθησιολόγο να μου βάζει φάρμακα. Εκείνη τη βραδιά, κατά τη διάρκεια της βιοψίας μου κάνανε 6 ενέσεις μορφίνης για να μην πονάω. Ο λαιμός δεν με πονούσε, αλλά με πονούσε πολύ το χέρι μου, υπερβολικά θα έλεγα. Δεν μπορούσα λοιπόν να αντέξω και φώναζα. Ο γιατρός με ρωτούσε συνέχεια αν με πονάει ο λαιμός και εγώ έλεγα όχι το χέρι μου! Ρώταγα συνέχεια, αν τελειώνουμε και μου λέγανε ότι σε λίγο τελειώνουμε. Μετά με πήγαν στο θάλαμο ανανήψεως και εκεί με κρατήσανε αρκετή ώρα για να συνέλθω. Μου βάλανε και μάσκα οξυγόνου, γιατί είχα από το πρωί ξεκινήσει συριγμό μεγάλο, επειδή η τραχεία έκλεινε και η ανάσα δυσκολευόταν πάρα πολύ. Στην ανάνηψη ηρέμησα και δόξαζα τω Θεώ που όλα πήγαν καλά! Εκεί, λοιπόν, με πρόσεχε μια γιατρός και με ρώτησε αν θέλω να φωνάξει κανέναν από τους δικούς μου και της έγνεψα καταφατικά. Είπε στον Ανδρέα να έρθει μέσα, όπως και ήρθε και μάλιστα τον είδα πολύ χαρούμενο. Όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή και επαληθεύτηκαν οι λόγοι του, στο ότι όλα θα πάνε καλά, να μην φοβάμαι.
Με μεταφέρανε στο δωμάτιο και εκεί προσπαθούσα να συνέλθω από τα ναρκωτικά που μου βάλανε. Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ήταν το χειρότερο βράδυ της ζωής μου. Ήταν το βράδυ που ήρθα αντιμέτωπη με το θάνατο. Ο όγκος στο λαιμό αναπτύχθηκε κι άλλο και έκλεισε σχεδόν τελείως την τραχεία μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μου βάλανε στο τέρμα το οξυγόνο και πάλι με μεγάλη δυσκολία έπαιρνα ανάσα. Στεκόμουν καθιστή στο κρεβάτι και γερμένη προς τα μπρος και μόνο έτσι κάπως ζούσα. Όταν ξάπλωνα προς τα πίσω δεν ανάσαινα καθόλου. Όλοι προσευχόταν εκείνη τη βραδιά περισσότερο για μένα. Ο Ανδρέας ξενύχτησε κοντά μου, όπως και η μητέρα μου. Ρωτούσα τον Ανδρέα γιατί είμαι έτσι και μου έλεγε ότι είμαι αγχωμένη από το χειρουργείο και ότι αν ηρεμήσω θα αναπνέω καλύτερα. Το πίστεψα αυτό και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ήρεμη γινόταν, αλλά καμία αλλαγή μάλλον χειρότερα θα έλεγα γινόταν τα πράγματα όσο περνούσαν οι ώρες. Πραγματικά φοβόμουνα πάρα πολύ και το έδειχνα. Έβλεπα το θάνατο να πλησιάζει, ήξερα ότι τώρα τα πράγματα φτάνουν στο τέλος τους. Κοβόταν η ανάσα μου, δεν μπορούσα να μιλήσω… τίποτα δεν με έσωζε, μόνο ο Θεός! Ο Ανδρέας μου έδινε κουράγιο και μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά! Το πρωΐ που πέρασαν οι γιατροί να με δουν δεν μπορούσα να μιλήσω και ήμουν εξαντλημένη. Με δυσκολία τους μίλησα και αμέσως μου κάνανε ένεση κορτιζόνης και με αυτή κάπως συνήλθα και ηρέμησα λιγάκι. Με μεταφέρανε στην ογκολογική κλινική του νοσοκομείου και μου βάλανε την πρώτη χημειοθεραπεία, χωρίς να έχει βγει η βιοψία και χωρίς να γνωρίζουν τι είδος καρκίνο έχω. Απ΄ ότι έμαθα αργότερα, ακόμη και στο Memorial, το καλύτερο νοσοκομείο στην Αμερική πήραν και ζήτησαν οι γιατροί συμβουλές για τι έπρεπε να κάνουν στην περίπτωσή μου. Ήταν επείγουσα ανάγκη να κάνουν κάτι γιατί πέθαινα. Έπρεπε να μου βάλουν το φάρμακο, το οποίο ήταν ένα γενικό μίγμα φαρμάκων κατά προσέγγιση, ώστε να περιλαμβάνει η θεραπεία όσο γίνεται πιο πολλές μορφές καρκίνου και χωρίς να γνωρίζουν, αν τελικά θα έκανε κάτι. Έπρεπε όμως κάτι να γίνει άμεσα, αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή.
Άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα και την επόμενη μέρα που με επισκέφθηκαν οι γιατροί μείνανε με ανοιχτό το στόμα. Με ακουμπούσαν στο λαιμό εκεί που είχε γίνει η βιοψία και γενικά σε όλο το δεξί μέρος που είχα το πρόβλημα και δεν υπήρχε πια κανένα πρήξιμο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως μέσα σε μία μέρα έφυγε όλος αυτός ο όγκος που κόντεψε να με σκοτώσει. Στο χέρι μου εξακολουθούσα να πονάω πάρα πολύ, αλλά με συχνές ενέσεις παυσίπονες που μου κάνανε ηρεμούσα κάπως. Το μεγάλο θαύμα είχε γίνει! Είχα σωθεί από αυτό το τέρας που λέγεται καρκίνος. Ήμουν, βέβαια, σε αθλία κατάσταση σωματικός, με πρησμένα και τα δύο μου χέρια και πολύ καταβεβλημένη. Το ένα χέρι, το δεξί ήταν πρησμένο λόγω της νόσου που είχε πιάσει όλα τα νεύρα και το άλλο, το αριστερό ήταν κι αυτό πολύ πρησμένο από τις ενέσεις που συνέχεια μου κάνανε και τις πεταλούδες και τους φλεβοκαθετήρες που μου βάζανε και μου βγάζανε συνέχεια. Το δεξί μου χέρι ήταν εντελώς άχρηστο εκείνη την περίοδο. Εκτός από το πρήξιμο δεν μπορούσα πλέον να το κινήσω καθόλου. Ήταν ανάπηρο πλέον. Αυτό που φοβόμουνα όταν με πονούσε υπερβολικά στο σπίτι και ούρλιαζα το είχα πάθει. Φώναζα τότε «το χάνω το χέρι μου, το χάνω…» κι έτσι τελικά είχε γίνει. Επειδή, το χέρι μου το αριστερό δεχόταν όλα τα τρυπήματα κάποια στιγμή δεν γινόταν να βρουν άλλες φλέβες (οι περισσότερες ήταν καταμαυρισμένες), οπότε έπρεπε να μπω πάλι χειρουργείο για να μου βάλουν καθετήρα σε μηριαία φλέβα. Έτσι, λοιπόν, ξαναμπήκα χειρουργείο και με απλή τοπική αναισθησία μου τοποθετήσανε το φλεβοκαθετήρα στο δεξί μου μηρό. Από κει περνάγανε όλες τις θεραπείες όσο ήμουν στο νοσοκομείο και από κει μου παίρνανε και αίμα όταν χρειαζόταν. Μία φορά που ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει κάτω από 30 μου τον ενισχύσανε βάζοντάς μου αίμα. Και αυτή η διαδικασία (μετάγγιση αίματος) έγινε από τη μηριαία φλέβα. Περιττό, βέβαια, είναι να πω ότι όλες αυτές οι διαδικασίες για μένα ήταν πολύ ψυχοφθόρες. Ο Θεός όμως μου έδωσε τη δύναμη να τα αντέξω όλα αυτά τότε! Με το χέρι μου σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούσα να πάω μόνη μου ούτε τουαλέτα. Από την επέμβαση του παιδιού χρειάστηκε να μου βάλουν για μια βραδιά καθετήρα, γιατί δεν έπρεπε καθόλου να σηκωθώ και να πάω στην τουαλέτα. Αυτό, λοιπόν, μου δημιούργησε μια ακράτεια για ένα διάστημα πράγμα που μας δυσκόλεψε τη ζωή. Τα έκανα πάνω μου κυριολεκτικά στην αρχή. Ευτυχώς, σε όλα αυτά είχα πολλούς ανθρώπους βοηθούς. Μου κουβαλούσαν το χέρι και με βοηθούσαν μαζί με τον άντρα μου ή τη μητέρα μου να κάνω τις σωματικές μου ανάγκες. Σιγά σιγά μου είπαν να αρχίσω να περπατάω. Να κάνω μερικές βόλτες πάνω κάτω στο διάδρομο του νοσοκομείου. Είχα το χέρι βέβαια, αλλά ευτυχώς, όπως είπα, είχα βοηθούς που ήταν δίπλα μου και έτσι σιγά σιγά περπατούσα στο διάδρομο.
Οι πόνοι στο χέρι ήταν ακόμη αβάσταχτοι, οπότε κάθε μέρα μου κάνανε ενέσεις πολύ δυνατές για να ηρεμώ και να περνάει λίγο ο πόνος. Μου δίνανε και πολλά χάπια, τα οποία δεν ήξερα τι ήταν, αλλά θυμάμαι ότι κάνα δυο με χτύπησαν στο στομάχι. Τόσο δυνατά φαίνεται ότι ήταν! Έτρωγα τα φαγητά που φέρνανε, και μάλιστα τα έτρωγα με βουλιμία, γιατί με είχαν αφήσει πολλές μέρες εντελώς νηστική για τις επεμβάσεις. Τα φαγητά ήταν σούπες και εντελώς άνοστα και με ελάχιστο λάδι, αλλά εμένα μου φαινόταν σαν μεζέδες απ΄ την πείνα. Τον καιρό που ήμουν σε αυτή την κατάσταση ήρθαν πολλοί άνθρωποι και με επισκέφθηκαν. Ακόμη και άνθρωποι που δεν περίμενα… Να τους έχει ο Θεός πάντοτε καλά! Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!!! Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και καλύτερα! Την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου και ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα από τα Γιάννενα (26 Οκτωβρίου 2010) πήρα εξιτήριο και βγήκα από το νοσοκομείο. Αυτή τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
Εκείνη τη μέρα ήρθε κι η φίλη μου η Ελπίδα από την Αθήνα για να βοηθήσει λίγο κι αυτή στο σπίτι. Στο σπίτι οι πόνοι στο χέρι συνεχίζονταν ακάθεκτοι. Δεν με πιάνανε τα απλά και έτσι χρειαζόμουνα και ναρκωτικά φάρμακα. Ήμουν ακόμη σε πολύ άσχημη κατάσταση με τρομερούς πόνους. Από την κλινική μου χορήγησαν τα πιο βαριά για τον πόνο φάρμακα (Durogesic αυτοκόλλητα). Έτσι είχα ήδη ένα αυτοκόλλητο πάνω μου και το άλλαζα κάθε τρεις μέρες. Αλλά χρειαζόμουν κι άλλα, γιατί ο πόνος εξακολουθούσε να με ταλαιπωρεί. Πήγε, λοιπόν, ο Ανδρέας πάλι στην κλινική και ρώτησε κάποιον ογκολόγο και του είπε, αφού έχει ήδη ένα ας προσθέσει και ένα δεύτερο. Αυτό και έκανα. Όμως, στο ίντερνετ ο Ανδρέας έμαθε για το ιατρείο πόνου. Υπήρχε και στο Π.Ν.Ι με διευθυντή τον κ. Παπαδόπουλο καθηγητή αναισθησιολογίας. Ο συγκεκριμένος καθηγητής ήταν και στο χειρουργείο μου για το παιδί, οπότε τον γνωρίζαμε. Πήγαμε, λοιπόν, μια μέρα στο ιατρείο του και με εξέτασε. Μου έδωσε θεραπεία για τους πόνους με πολύ ισχυρά ναρκωτικά φάρμακα, όπως και τα αυτοκόλλητα, που ήδη έβαζα. Πρόσθεσα, λοιπόν, κάτι γλειφιτζούρια (Actiq), τα οποία ήταν σαν κανονικά γλειφιτζούρια, μόνο που αυτά ήταν οπιούχα, και βοηθούσαν πολύ στην ανακούφιση από τους ισχυρούς νευροπαθητικούς πόνους. Επίσης, έπαιρνα σε χάπια τα Lyrica, που ήταν κι αυτά φάρμακα πρώτης γραμμής για το νευροπαθητικό πόνο. Ακόμη, έπρεπε να παίρνω και κάποια αντικαταθλιπτικά φάρμακα (Efexor), τα οποία βοήθησαν αρκετά στην ψυχολογία μου, γιατί κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών έμενα σπίτι και δεν έβγαινα καθόλου παρά μόνο για τις θεραπείες. Βέβαια, καλυτέρευα μέρα με τη μέρα, οπότε και η ψυχολογία μου ανέβαινε… αν και δε μπορώ να πω ότι ήταν και καθόλου χαμηλή! Δόξα τω Θεώ που μου έδωσε μεγάλη ψυχική αντοχή σε όλα αυτά! Όταν πια δεν πόναγα τόσο δυνατά και οι χημειοθεραπείες λειτουργούσαν κανονικά και γινόμουν καλά πήγα ξανά στο ιατρείο πόνου και ο γιατρός μου σταμάτησε τα γλειφιτζούρια και βγάλαμε και τα αυτοκόλλητα. Αντί αυτών των ναρκωτικών έγραψε να παίρνω για το δυνατό πόνο τις παυσίπονες σταγόνες (Tramal). Περνώντας, όμως, ο καιρός και οι χημειοθεραπείες, ο πόνος γινόταν και πιο ομαλός και μόλις ήταν ανεκτός πια σταματήσαμε και τις σταγόνες. Πλέον για τον πόνο έπαιρνα μόνο τα χάπια (Lyrica) και τα αντικαταθλιπτικά (Efexor) και τα έπαιρνα μέχρι και που τελειώσανε και οι χημειοθεραπείες και άρχισα να βγαίνω έξω από το σπίτι και να ζω όπως και πριν πάθω αυτά που έπαθα. Βέβαια, όλα αυτά που έπαιρνα ήταν πολύ ισχυρά φάρμακα και η διακοπή τους έγινε σιγά σιγά και όπως ακριβώς μου έλεγε ο γιατρός. Αυτά δεν κόβονται απότομα. Στην αρχή υπέφερά πολύ ακόμη και στο σπίτι όταν επιστρέψαμε, στην πορεία όμως καλυτερεύοντας η υγεία μου υποχωρήσανε και οι πόνοι.
Τώρα που τα γράφω όλα αυτά είμαι εντελώς καλά με τη ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ του ΘΕΟΥ, της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μητέρας μας και όλων των ΑΓΙΩΝ! Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ όλους τους ανθρώπους που με βοηθήσανε με οποιονδήποτε τρόπο όλο αυτό το διάστημα που υπέφερα! Τους ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις προσευχές τους για μένα! Ευχαριστώ όμως ιδιαιτέρως τον άντρα μου Ανδρέα που στάθηκε δίπλα μου και με ενίσχυε πολύ ψυχολογικά, τους γονείς μου, που φροντίζανε τα πάντα σε θέματα νοσηλείας μου και όλα τα υπόλοιπα στο σπίτι και φυσικά για τις προσευχές τους.
Θα πρέπει, όμως, να αναφέρω και κάποια περιστατικά που με συγκλόνισαν και πραγματικά ήταν μηνύματα απ΄ τον ουρανό! Όταν βρισκόμουν στο νοσοκομείο η κα. Χρυσούλα πήγε στο ναό του Αγίου Γεωργίου στην Πλατεία Πάργης στο κέντρο των Ιωαννίνων. Εκεί φυλάσσονται και τα Άγια Λείψανα του Αγίου Γεωργίου, που θαυματουργούν καθημερινά σε όσους τα προσκυνούν με πίστη βαθιά! Πήγε, λοιπόν, ένα μεσημέρι και η εκκλησία ήταν άδεια… Όταν βρέθηκε στο τέμπλο του ναού και μπροστά στην εικόνα του Αϊ Γιώργη προσευχήθηκε με πίστη και για μένα που βρισκόμουν στο νοσοκομείο και έκλεισε τα μάτια της παρασυρόμενη από την ένθερμη καρδιακή προσευχή και σε κάποια στιγμή βλέπει μπροστά της τον Άγιο να με έχει στην αγκαλιά του! Θαύμασε και συγκινήθηκε βαθύτατα η κα. Χρυσούλα, αλλά και χάρηκε για μένα, που κατάλαβε ότι θα γίνω καλά και ότι ο Άγιος Γεώργιος ο προστάτης μου με έχει στις αγκάλες του! Αυτό μου το διηγήθηκε αργότερα όταν ήρθε στο νοσοκομείο να με δει.
Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός μας διηγήθηκε η κουμπάρα μας. Το καλοκαίρι του 2010 πήγε για προσκύνημα στη Μυτιλήνη στον Άγιο Ταξιάρχη Μανταμάδων! Όταν μπήκε και προσκύνησε τον Αρχάγγελο είδε να είναι πρησμένη όλη η μία πλευρά του προσώπου του…! Αφού, όταν μίλησε με άλλους προσκυνητές έξω από το ναό της είπαν με θαυμασμό για το ξίφος του Ταξιάρχη. Αλλά εκείνη δεν είχε δει κανένα ξίφος, μόνο το πρήξιμο… και ξαναμπήκε να προσκυνήσει και είδε πάλι το ίδιο πράγμα! Δεν φαντάστηκε, βέβαια, ότι ήταν ένα σημάδι για μένα, που θα πρηζόμουν από τη μία πλευρά και μάλιστα θα κινδύνευε και η ζωή μου!
Το τρίτο θαυμαστό γεγονός το πληροφορήθηκα την τελευταία μέρα μου στο νοσοκομείο. Όταν ετοιμαζόμουνα να φύγω και φτιάχνανε το εξιτήριο οι γονείς μου, πήρα την καλύτερή μου φίλη, την Ελπίδα, που ήρθε από την Αθήνα για να βοηθήσει κι αυτή στον αγώνα μου, και κρατώντας μου το πονεμένο μου χέρι πηγαίναμε βόλτες στο διάδρομο της ογκολογικής του νοσοκομείου. Μαζί μας ήταν και ο Ανδρέας. Κάποια στιγμή βλέπω μία κυρία να έρχεται προς σε μας με ένα μεγάλο χαμόγελο και μεγάλη χαρά και με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει ¨κορίτσι μου, μην ανησυχείς καθόλου και για τίποτα, θα γίνεις καλά¨. Εγώ είχα μείνει άφωνη. Κατάλαβε την απορία μου και μου λέει ¨δεν με θυμάσαι; Είμαι η μητέρα της Μαρίας που είχαμε γνωριστεί πάνω στη μαιευτική και ήσουνα στο δωμάτιο μαζί με την κόρη μου¨. Τότε κατάλαβα, ότι ήταν η κα. Σπυριδούλα και πράγματι ήμουνα με την κόρη της στο ίδιο δωμάτιο, όταν στην αρχή είχα νοσηλευτεί στη μαιευτική κλινική του νοσοκομείου. Με αγκάλιαζε και με μεγάλη χαρά μου έλεγε ότι θα γίνω σίγουρα καλά! Μου είπε, ότι δεν ήταν και τόσο της εκκλησίας άνθρωπος και δεν πίστευε τόσο βαθιά, αλλά τώρα όλα άλλαξαν. Τη ρώτησα γιατί, και μου λέει ότι είδε στον ύπνο της την Παναγία μας και της είπε, ότι η Γεωργία θα γίνει καλά! Μας έπιασε δέος όλους! Η Γεωργία θα γίνει καλά! Από τότε πιστεύω μας λέει … Μας προσκάλεσε να την επισκεφθούμε στην Κέρκυρα, όποτε θέλουμε και μας έδωσε και το τηλέφωνό της. Εκείνη τη μέρα γένναγε η κόρη της και εγώ βγήκα σώα από το νοσοκομείο! Ημέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου και ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος εξ΄ Ιωαννίνων (26 Οκτωβρίου 2010)!
Πέρασα πολλούς πόνους και πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο για πολλούς μήνες, αλλά ο Θεός με βοήθησε και η Παναγία, η μητέρα όλων μας, στάθηκε άγρυπνος φρουρός στο πλάι μου! Όταν με είχε κοιτάξει ο γυναικολόγος μου, όσο ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο, είχε βρει ινομυώματα αλλά και κάποια ογκίδια, τα οποία δεν πείραξε βέβαια καθόλου και μου είχε πει να με ξαναδεί μετά τις θεραπείες. Όντως, πήγα ένα μήνα μετά τις θεραπείες και με ξαναείδε. Τα έχασε κι αυτός, όπως και οι άλλοι γιατροί. Δεν υπήρχε τίποτα στη μήτρα, ήμουν και σε αυτό το κομμάτι πεντακάθαρη! Μάλιστα, μου είχε πει να κάνω το σταυρό μου και να δοξάζω το Θεό, που πήγαν όλα τόσο καλά με την υγεία μου και που επήλθε πλήρης ίαση! Ακολούθησα, βέβαια, κανονικά την τάξη των φαρμάκων και έκανα ακριβώς ότι έλεγαν οι γιατροί και τις χημειοθεραπείες που έπρεπε. Δέχτηκα όμως και όλες τις συνέπειες από τις θεραπείες, που αναγκαστικά έπρεπε να κάνω. Ναυτίες, πονοκεφάλους, ζαλάδες, υπνηλία, μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και είχα και προβλήματα με τα δόντια μου. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα έπεσε και έγινα ευαίσθητη στις ασθένειες και στα κρυώματα. Ο οργανισμός μου έγινε σαν μωρού παιδιού, και έτσι έπρεπε να μείνω σπίτι στη ζέστη, χωρίς να εκτίθομαι στο κρύο και στα μικρόβια. Στις χημειοθεραπείες η κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη. Μου έβαζαν βαριά φάρμακα και ήμουνα χάλια για καμιά δυο μέρες. Άλλοι ασθενείς υπέφεραν πολύ περισσότερο απ΄ ότι εγώ. Και σ΄ αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο Θεός! Αν και ήταν βαριά τα φάρμακα ο οργανισμός μου τα δέχτηκε χωρίς πολλές και μεγάλες αντιδράσεις και ολοκλήρωσα έτσι τις θεραπείες με μεγάλη επιτυχία! Στην τελευταία αξονική τομογραφία επισφραγίσθηκε το μεγάλο θαύμα με την τελεία ίασή μου!
Σκοπός αυτού του πονήματος είναι να τονιστεί το θαύμα προς δόξαν Θεού, αλλά και για την πνευματική ενίσχυση αυτών που θα το διαβάσουν. Εύχομαι να επιτύχει το σκοπό του και να δώσει θάρρος και δύναμη σε πολλούς ανθρώπους και να αισθανθούν ότι ο Θεός είναι δίπλα τους. Να στηρίξουν σ΄ Αυτόν όλες τους τις ελπίδες για τη σωτηρία της ψυχής και του σώματός τους. Αν συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο του Κυρίου μας τότε θα κατανοήσουμε ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρῶποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».
«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»
